ابووائل نقل میكند، روزی همراه عمربن خطاب بودم، عمر برگشت ترسناك به عقب نگاه كرد.
گفتم چرا ترسیدی؟
گفت:
وای بر تو مگر شیر درنده، انسان بخشنده،شكافنده ی صفوف شجاعان و كوبنده طغیان گران و ستم پیشگان را نمیبینی؟
گفتم: او علی ابن ابی طالب است.
گفت: شما او را خوب نشنا خته ای! نزدیك بیا تا از شجاعت او برای تو بگویم. نزدیك رفتم، گفت:
-در جنگ احد ،با پیامبر پیمان بستیم كه فرار نكنیم و هركس از ما فرار كند گمراه است و هركدام از ما كشته شود ، شهید است و پیامبر صلی الله علیه و آله سرپرست اوست. هنگامی كه آتش جنگ شعله ور شد، هر دو لشكر به یكدیگر حمله كردند، صد فرمانده دلاور ، كه هركدام صد جنگجو در اختیار داشتند، دسته دسته به ما حمله كردند، به طوری كه توان جنگی را از دست دادیم و با كمال آشفتگی از میدان فرار كردیم. در میان جنگ تنها علی ماند!ناگاه علی را دیدیم كه مانند شیر پنجه افكن، راه را بر ما بست، مقداری ماسه از زمین برداشت و به صورت ما پاشید، چشمان همه ما از ماسه صدمه دید، خشمگینانه فریاد زد! زشت و سیاه باد روی شما به كجا فرار می كنید؟ آیا به سوی جهنم می گریزید؟ ما به میدان بر نگشتیم، بار دیگر به ما حمله كرد و این بار دستش اسلحه بود كه از آن خون می چكید! فریاد زد: شما بیعت كردید و بیعت را شكستید، سوگند به خدا! شما سزاوار تر از كافران به كشته شدن هستید.به چشم هایش نگاه كردم، گویی مانند دو مشعل زیتون بودند كه آتش از آن شعله میكشید و یا شبیه دو پیاله ی خون. یقین كردم به طرف ما می آید و همه ما را می كشد! من از همه ی اصحاب زودتر به سویش رفتم و گفتم:
ای ابو الحسن!خدا را! خدا را! عرب ها در جنگ گاهی فرار می كنند و گاهی حمله می آورند، و حمله جدید، خسارت فرار را جبران می كند.
گویا خود را كنترل كرد و چهره اش را از من بر گردانید. از آن وقت تا به حال همواره آن وحشتی كه آن روز از هیبت علی(ع) بر دلم نشسته ، هرگز فراموش نكرده ام!
نظرات شما عزیزان:
mohamad 
ساعت8:50---26 آبان 1390
بین یا علی و با علی فرقش فقط یک نقطه است اما.یا علی گفتن کجا و با علی بودن کجا
عیدتون مبارک
پاسخ:
باعلی!!!!!!!!!!!!!!!
خیلی سخته بتونی به علی بگی مولا چه برسه .........
آمار
وب سایت: