چند سال پيش در جريان بازي هاي پارالمپيك (المپيك معلولين) در شهر سياتل آمريكا 9 نفر از شركت كنندگان دو100متر پشت خط آغاز مسابقه قرار گرفتند.
همه اين 9 نفر افرادي بودند كه ما آنها را عقب مانده ذهني و جسمي مي خوانيم.
آنها با شنيدن صداي تپانچه حركت كردند.
بديهي است كه آنها هرگز قادر به دويدن با سرعت نبودند و حتي نمي توانستند به سرعت قدم بردارند بلكه هر يك به نوبه خود با تلاش فراوان مي كوشيد تا مسير مسابقه را طي كرده و برنده مدال پارالمپيك شود
ناگهان در بين راه مچ پاي يكي از شركت كنندگان پيچ خورد .
اين دختر يكي دو تا غلت روي زمين خورد و به گريه افتاد.
هشت نفر ديگر صداي گريه او را شنيدند ، آنها ايستادند، سپس همه به عقب بازگشتند و به طرف او رفتند يكي از آنها كه مبتلا به سندروم داون (عقب ماندگي شديد جسمي و رواني) بود، خم شد و دختر گريان را بوسيد و گفت : اين دردت رو تسكين ميده .
سپس هر 9 نفر بازو در بازوي هم انداختند و خود را قدم زنان به خط پايان رساندند.
در واقع همه آنها اول شدند.
تمام جمعيت ورزشگاه به پا خواستند و 10 دقيقه براي آنها كف زدند.
ایا واقعا" ما هم که سالم هستیم اینکارو می کنیم؟
یا در رقابت ، بشریت را شرمنده می کنیم ؟
نظرات شما عزیزان:
علی 
ساعت17:41---9 بهمن 1390
سلام وب خوبی داری اگه دوست داشتی به منم سر بزن و من رو با اسم هواداران مسعود شجاعی لینک کن بعد بگو تا با هر اسمی که دوست داشتی لینکت کنم.
مــــــــــــــــــــــنتظرم .......
آمار
وب سایت: